Alweer de laatste blog over mijn 10 jaar met diabetes. Dit keer over mijn laatste opname en de vooruitgang die ik sindsdien geboekt heb.
Na die periode was het weer veel bezoekjes aan het ziekenhuis en langzaam weer over die angst heen komen. Wel merkte ik dat ik me steeds vaker bewust was dat hoe reëel de angst ook voelde deze helemaal niet zo reëel was. Ik was er op een bepaald punt helemaal klaar mee. Ik wilde mijn leven weer normaal oppakken voor mijn angsten en normaal kunnen leven i.p.v. de hele dag met mijn diabetes bezig te zijn. Ik maakte een plan van meerdere weken en stelde dit voor aan mijn internist. Ik stelde voor dat ze me zouden opnemen en pas naar huis zouden laten gaan als alles goed zou zijn. Ik zou na die opname het ook rustig oppakken. Niet direct weer vol aan het werk, maar eerst thuis goed zitten zonder dat ik iets zou doen en dit langzaam uitbreiden. In deze periode ben ik ook gestopt met FLOW en gestart met Smitjefit (waar ik eerst alleen online zou werken, omdat thuis werken nu eenmaal beter werkt voor mijn bloedsuikers). In juni 2016 was deze opname gepland. Na 2 weken (inclusief weekendverlof) opgenomen te zijn mocht ik naar huis en pakte we het verder op. Wekelijks ging ik naar het ziekenhuis, ik nam een Freestyle Libre (sensor die 24 uur per dag je bloedsuiker meet) en mailde wekelijks mijn gegevens door. Ik pakte mijn leven weer rustig op. Tijdens de opname zaten mijn bloedsuikers nagenoeg de hele dag tussen de 4 en 10 mmol/L. Ik heb nog een nacht een hypo gehad van 2,6 maar ben hier doorheen geslapen.. Na mijn opname raakte ik wel weer iets meer ontregeld dan tijdens mijn opname maar stapje voor stapje ging dit steeds beter. Waarschijnlijk kwam dit door de spanning na het ontslag, mijn bloedsuikers reageren nogal heftig op stress.
De spoedeisende hulp
Ondanks dat ik wel wat beter zat en mijn HbA1C daalde naar 12 bleef de angst voor hypo’s en het veilige gevoel voor hypers blijven. Tot die ene nacht januari dit jaar. Mijn bloedsuiker bleef maar stijgen en ik kreeg hem niet naar beneden. Op het moment dat ik op 25 zat en behoorlijk misselijk werd (braken is een gevaarlijk teken bij hypers) belde ik de huisartsenpost. Wat een drama. Uiteindelijk waren ze pas 3 uur later bij me thuis. Conclusie, geen idee wat er aan de hand is, maar ga maar naar het ziekenhuis. We kunnen je niet brengen, pak de fiets maar (PARDON?!). Uiteindelijk ben ik met de taxi naar het ziekenhuis gegaan, waar ik nog lang kon wachten. Ondertussen was het 2 uur in de nacht. Thuis had ik mijn infuusset van mijn pomp al verwisseld en dit is de oplossing geweest. In het ziekenhuis bleek hij namelijk al te dalen. Het bleek dat mijn andere infuuslocatie ontstoken was en dus geen insuline meer opnam. Een verschrikkelijke nacht, maar het heeft me wel geholpen. Mijn besef dat hypers helemaal niet zo veilig zijn heb ik hier gekregen. Sindsdien raak ik niet alleen in paniek als ik laag zit maar ook als ik te hoog zit.. Niet een ideale situatie, maar het helpt me wel mijn suikers beter te houden. Nu 3 maanden later is mijn HbA1C gezakt naar 10.0. Zo laag heb ik de afgelopen 8 jaar niet gezeten en ik heb het volste vertrouwen dat deze nog verder zal dalen. En het belangrijkste, ondanks de slechte resultaten heb ik (nog) geen een complicatie! Dit wil ik natuurlijk graag zo houden.
Is het allemaal ellende?
Allereerst heb ik dit verhaal niet geschreven om zielig over te komen of medelijden te creëren. Wel denk ik dat het goed is om er bewust van te zijn dat diabetes een behoorlijke impact kan hebben op je leven. Dit is natuurlijk wel een extreem verhaal, maar het komt voor. Het is niet alleen insuline spuiten en op je eten letten, het past echt je levensstijl aan. Het heeft nu eenmaal een behoorlijke impact op je leven. En toch .. ben ik ergens ook dankbaar voor mijn diabetes. Het heeft mij ook op een positieve manier veranderd, je wordt snel volwassen en een stuk zelfstandiger. Je bent bewuster met je gezondheid bezig. Daarnaast denk ik dat ik nooit de opleiding Voeding en diëtetiek had gedaan als ik geen diabetes had gehad, dan was mijn interesse voor voeding minder geweest. Dan had ik vele mensen van de opleiding en daaromheen niet leren kennen, had ik veel mensen die ik heb kunnen helpen en begeleiden niet ontmoet en had mijn leven er totaal anders uit gezien. Daarnaast leer ik steeds meer mensen met diabetes kennen die stuk voor stuk een inspiratie voor me zijn. Zoals Irene (Fit With Diabetes) met wie ik een Diabadass retreat organiseer. Ik hoop in de toekomst ook veel anderen met diabetes te kunnen helpen zoals ik zelf ook ben geholpen. Het feit dat ik het zelf ook heb zal mij zeker helpen om me beter in te kunnen leven en zo anderen beter te kunnen helpen. Dus voor nu.. cheers to my diaversary.