4 mei 2007, de dag dat de diagnose Diabetes Mellitus type 1 is vastgesteld. Veel weten wel dat ik diabetes heb, maar niet wat voor invloed dit op mijn leven heeft gehad en nog steeds heeft. Omdat ik dit jaar mijn 10 jarige diaversary vier deel ik dit met jullie via meerdere blogs. Vandaag mijn diagnose.
Veel mensen denken vaak nog dat diabetes ontstaat door weinig beweging en veel snoepen. Laten we dit direct uit de wereld helpen, diabetes type 1 komt vaak tot uiting op jonge leeftijd en heeft niks met de levensstijl te maken. Veelal komt het al voor tot je genen en heeft het een trigger nodig om tot uiting te komen. Een simpel griepje is genoeg. Ook ik zelf was zeker niet dik (1.72 m en woog rond de 58 kg), sportte zo’n 8x per week als het niet meer was en hield natuurlijk wel op zijn tijd van een snoepje.
Vage klachten en veel drinken
Al langere tijd voor mijn diagnose had ik last van vage klachten. Ik was veel duizelig, wat vaak wel weer wegtrok als ik iets at. Volgens de huisarts was het hyperventilatie en werd het wat weggewuifd. Rond die periode was ik 14 jaar oud, de leeftijd dat je je toch bewuster bent van je eigen lichaam en je graag wat kilo’s kwijt wil. Ook ik was hier toch wat mee bezig ondanks dat ik gewoon hartstikke skinny was. Mijn plan: meer water drinken, dan zit ik namelijk wat voller. En of ik meer water ging drinken. Waar ik vroeger altijd veel te weinig dronk, dronk ik eerst netjes mijn 1,5-2 liter vocht, maar dit werd meer, en meer en meer. Ik had ook continue ontzettende dorst en kon voor mijn gevoel wel de hele kraan leegdrinken. Maar blijkbaar hielp het, de kilo’s vlogen er af. Daarnaast had ik ook totaal geen honger, was eerder wat misselijk. Maar behalve de dorst en het afvallen werd ik steeds vermoeider. Ik moest ook ’s nachts continue naar de wc, dus dacht dat dit door weinig slapen kwam. Zo ging dit een tijdje door. Doordeweeks zat ik in Harlingen in een kostgezin omdat er op Terschelling geen HAVO was. Mijn ouders zagen me maandag weggaan en vrijdag weer een paar kilo lichter thuis komen. Uiteindelijk was ik op het laatst 8 kilo afgevallen in 3 weken! Er was niet heel veel meer van me over.
De diagnose
Toevallig zat er een jongen bij mij in het kostgezin die zelf diabetes had. Verder wist ik er niet heel veel vanaf overigens. Hij adviseerde me om naar de huisarts te gaan wat ik in de meivakantie ook deed. Ik was doodsbang voor naalden, dus bloedprikken was niet bepaald mijn hobby. In plaats van een vingerprik waarbij je in 5 seconden uitslag hebt namen ze bloed af en stuurde dit naar het lab. Als er iets was, kreeg ik het resultaat binnen 2 dagen, anders eind van de week. Gedurende die week bleek het angstvallig stil en was ik gewoon aan het werk in de horeca. Ik was kapot, kwam elke dag huilend thuis met pijn in mijn voeten en ging de volgende dag weer door. Ik begon ook steeds slechter te zien en kon eigenlijk niks meer lezen. Eind van de week heeft mijn moeder toch naar de huisarts gebeld waar ze de assistente te pakken kreeg. Deze mocht de uitslag niet inzien en we moesten na het weekend maar opnieuw bellen. Gelukkig gingen we hier niet mee akkoord. Toen de huisarts later terug belde bleek het echt niet goed te zijn en was de ambulance al onderweg. De huisartsenbroeders kwamen snel en prikte met een vingerprik mijn bloedsuiker. Die was HI (hoger dan 33.3 mmol/L). Niet zo gek na die appelflap en glazen cola die ik had gehad. Direct kreeg ik een infuus ingebracht (en ik was al zo bang voor naalden) waarbij vocht werd toegediend. Omdat ik op Terschelling was gingen we met de reddingsboot naar het vaste land. Ik herinner me nog goed dat er nog een vrouw op die boot zat waar ik me meer zorgen over maakte dan over mezelf, ik was me er nog niet bepaald van bewust.
Rennend het ziekenhuis in
Een bootritje, ambulanceritje naar Sneek en 2 liter vocht verder rende ik inclusief infuuspaal het ziekenhuis in. Ik moest namelijk ontzettend nodig naar de toilet. Bij elkaar ben ik een week opgenomen geweest in het ziekenhuis waar ze me leerde insuline spuiten (een hele drempel als je bang bent voor naalden, maar na een paar dagen deed ik dit zelf), wat diabetes inhield en waar ik qua sport en voeding rekening mee moest houden (mijn eerste kennismaking met een diëtist). Mijn conditie was extreem verslechterd, ik herinner me nog goed dat de trap naar mijn afdeling een enorme obstakel was om op en af te lopen. Reden om het alleen maar nog meer te oefenen, ik wil immers wel weer kunnen sporten als ik thuis ben (iets wat ik de dag van ontslag al direct weer had opgepakt). Mijn besef dat ik diabetes had en wat dit betekende kwam overigens in het ziekenhuis. Op mijn kamer was een jongen opgenomen met een blinde darmontsteking. Die praatte ’s avonds nog met zijn moeder over wat er aan de hand was, waarbij genoemd werd dat hij wel zou opknappen maar ik hier nooit meer vanaf zou komen.